Mów do mnie jeszcze.

Nie ma tu niczego łatwego.
Każdego dnia jestem o jeden dzień starsza i mam średnio o jedno doświadczenie więcej. Nawet ktoś tak kiepski z matematyki, wie, że przez rok doświadczeń zbiera się trzysta sześćdziesiąt pięć.

W kolejnym roku istnieje szansa wykorzystania tych, które zebraliśmy wcześniej, istnieje szansa zdobycia nowych. Można łączyć, kombinować, próbować, rozdzielać. Kombinacja gębą pełną herbaty.
Wyznaczmy granicę osobowości.
Zaczyna się na czubku głowy, a kończy na stopach? Opływa ciało, pluska się w umyśle, nurkuje w emocjach. Co Ty na to?
Czy granica osobowości równoważy granicę akceptacji?
Czy mając świadomość własnej trudności, własnej doskonałości i niedoskonałości można nie mrugać okiem, można się nie wahać?
Nie waham się, nie mrugam okiem. Tak - jedno otwarte jest bardziej. Być może to w nim mam więcej empatii, a w drugim odrobinę cierpliwości.
Nie waham się, nie mrugam - akceptuję.
Akceptuję, słucham, słyszę, mówię, rozmawiam, jestem.
Czy w przekonywaniu świata o wyjątkowości tego, co dzieje się tu i teraz istnieje jakaś prawidłowość? Czy wyjątkowość to cecha, którą można pokazać?
Nie chce mi się przekonywać świata. Nie chce mi się pokazywać światu.
Lubię słowa. Najbardziej dlatego, że potrafią być wyjątkowe i chwycić mnie za serce, chwytając jednocześnie za rozum. Można nazwać go również intelektem.
Słowa utożsamiam ze wszystkim, czego potrzebuję, ze wszystkim, czego pragnę, ze wszystkim, co mam.

Jesteś słowem, które wymawiam najczęściej.