Jenny Gump.

Przy dźwiękach pijanego oparami świata Jenny spotkała Forresta.

Wyglądał jeszcze piękniej, niż w jej imaginacjach. Nieskazitelna Niebieskość biła od niego tak bardzo, że pociły jej się ręce. Żeby zająć czymkolwiek zbłąkane palce, jak zawsze z etykietką zrywała deszcz konwenansów tego świata. Potem składała go na pół, i na pół, i na pół i na pół. Dwa po dwa - pozbyła się zbędnego bagażu.

Forrest uśmiechał się niesamowicie. Była pewna, że ta wieloletnia przyjaźń nie była bez znaczenia, ale w jednej chwili wezbrała i zatopiła się we wrzącej lawie. 

Jenny wiedziała - tak wyglądało jej prywatne piekło.

Pokonywała każdy milimetr z dokładnością, jakiej zawsze jej brakowało.

Wszystkie zmysły skumulowały w opuszkach palców, jak w amoku, zaznaczały swoją obecność.

Pijąc wino bez wina, patrzyła na Forresta i wiedziała, że targowy klimat sześćdziesięciu pięciu maszynerii pochłonął ją bez reszty. [Forrest bardzo lubił maszyny, a ona żyła wiatrem jego oddechu we włosach].

***

Potem długo nie mogła zasnąć.

Tak bardzo się bała, ale tak bardzo pragnęła, żeby zawsze był obok.

Noc, niemiłosiernie krótka, przywitała ją wschodem zamkniętych oczu i promieniami jego ramion.

Nie wiedziała, kiedy umarła. Nie wiedziała, kiedy z piekła trafiła do nieba.

Odebrawszy sobie rozum, postanowiła umierać codziennie [...]. Świat wypadł jej z rąk. Nie chce łatwo, nie za sto lat.

A potem zniknęła. 

Jenny swojego Forresta.