Ratio-eMpatio.

W tle dobrej roli dźwięczy słodko-gorzki-wesoły-smutek.

Dopada, łapie za kark, zaciska pięści i rzuca na piach.

Szukam ukojenia w Niebieskim.

Zwabiła mnie pułapka na ślimaki. Znowu mnie zwabiła!

Zobaczyłam w oddali błąkającą się Jenny.

Zagubiła się w czasoprzestrzeni i raz po raz stawała na krawędzi. W jej oczach widać było milion myśli, milion łez, milion uśmiechów i milion innych, nieracjonalnych emocji.

[Tak jak ja - Jenny lubiła milion.]

Cieszyła się bardzo cicho z momentów i gestów, które rosły wewnątrz niej.

Im bardziej znała Forresta, tym bardziej ważyła słowa. Bała się, że okażą się dla niego zbyt ciężkie, zbyt wielkie. Nie do udźwignięcia. Nie do pobiegnięcia!

A jeśli Forrest nie pobiegnie?

Zamknęła oczy, objęła jego ramiona i wiedziała, że cały strach zniknie.

Umowa.

Zielona nadzieja - matka głupców - utopiła smutki w miękkiej pomarańczy.

Magiczna oaza miała dzisiaj kolor płytkiego dna.

Jenny bała się nocy.